LARRY LEVAN

Η μουσική ιστορία είναι ατελείωτη όπως και η ίδια η μουσική. Για την εξέλιξή της έχουν συμβάλλει πολλοί παράγοντες και ασφαλώς πολύ μεγάλες προσωπικότητες στο πέρασμα του χρόνου. Ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους στο χώρο της μουσικής ιστορίας ήταν ο Larry Levan , κατά κόσμο , Lawrence Philpot. Γεννήθηκε στην Αμερική στις 20 Ιουλίου του 1954 και είναι ο άνθρωπος που έδωσε νέες κατευθύνσεις στην μουσική βιομηχανία αλλά κυρίως στο επάγγελμα του dj.
Παρόλο που ασκούσε το dj-ing σε διάφορα club , το ορόσημό του ήταν στο Paradise Garage club στη Νέα Υόρκη , το οποίο στεγαζόταν σε ένα παλιό γκαράζ. Εκεί ο Larry Levan πρωτοτύπησε , καινοτόμησε ,και εισήγαγε νέες δεξιότητες τόσο στο dj-ing όσο και στο ήχο-σύστημα του club που θεωρήθηκε ότι πιο σύγχρονο την εποχή εκείνη. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως λίγο αργότερα , ο James Palumbo , ιδιοκτήτης ενός από τα σημαντικότερα club στην Ευρώπη του Ministry of Sound , κάλεσε τον Larry Levan στο Λονδίνο για να ετοιμάσει και να τελειοποιήσει τον ήχο του νεοσυσταθέντος τότε club. Η φιλοσοφία του, για το Paradise Garage, υπήρξε το τρίπτυχο : ήχος , φώτα , και τέλος η διακόσμηση που θεωρείται minimal και μάλλον φτωχή ξεφεύγοντας από τα συνηθισμένα πρότυπα. Ο Levan μετά από μελέτες με τον φίλο και συνεργάτη του Richard Long έφτιαξε το ήχο-σύστημα του Paradise το οποίο –όπως ανέφερα- ήταν το καλύτερο της εποχής εκείνης. Το αξιοσημείωτο είναι πως σχεδόν όλα τα club στο παγκόσμιο στερέωμα αντέγραψαν , και δούλεψαν με το μοντέλο αυτό. Οι τεχνικοί μέχρι σήμερα στηρίζονται –ακόμα και αν πολλοί δε το γνωρίζουν- στη φιλοσοφία του ήχο-συστήματος του Paradise. Ακόμα και το dj booth (χώρος/θέση του dj) κατείχε ξεχωριστή θέση. Σε ένα ‘εσωτερικό’ μπαλκόνι του γκαράζ ο dj παρακολουθούσε ολόκληρο το club , και φυσικά τον έβλεπε ολόκληρο το κοινό, αναδεικνύοντάς τον έτσι σε σταρ της εκάστοτε βραδιάς .
Το μουσικό στυλ του Larry Levan ήταν εξαιρετικά αυστηρό και οι  επιλογές των τραγουδιών δεν προέρχονταν αποκλειστικά από ένα και μόνο είδος. Μπορούσε να αναμίξει Reggae , Ambient , Disco , Euro-disco , Soul , Ballads , Rock , Latin , soul , funk , rhythm and blues με τρόπο μοναδικό έτσι ώστε  το κοινό να νιώθει πως βρίσκεται  στο σαλόνι του σπιτιού του , εκεί που συνήθως η μουσική επιλογή είναι άναρχη αλλά συγχρόνως ικανοποιεί τα συναισθήματα. Είχε παίξει μπαλάντες στη μέση της νύχτας και δεν είχε ενοχληθεί κανείς που έπεφταν οι τόνοι της διασκέδασης για μερικά λεπτά.
Το 1971 , έξι χρόνια πριν ανοίξει το Paradise Garage ο Larry Levan ξεκίνησε το dj-ing σε μια εποχή όπου τα τραγούδια που κυκλοφορούσαν κάθε εβδομάδα από τις δισκογραφικές ήταν αμέτρητα. Η μορφή τους ήταν 7-ιντσα τρίλεπτα singles που ακούγονταν πολύ στα ραδιόφωνα της εποχής αλλά και στα σαλόνια των σπιτιών , καθώς  αυτός ήταν και ο στόχος των εταιρειών. Δεν υπήρχαν δεκάλεπτα extended remixes των τραγουδιών τα οποία έπρεπε να αλλάζονται κάθε τρία λεπτά. Αυτό σημαίνει πως υπήρχε δυσκολία στη μίξη των εισαγωγών από κομμάτι σε κομμάτι.  Μία άλλη σημαντική δυσκολία ήταν πως οι μουσικές παραγωγές είχαν παιχτεί live στα στούντιο και ο ρυθμός δεν ήταν πάντα  ο ίδιος σε όλο το μήκος του κομματιού. Βρισκόμαστε στην αναλογική εποχή ακόμα. Τα χρόνια περνούσαν με αμέτρητες ώρες συλλογής δίσκων , dj-ing και χορού (ως πελάτης και ως υπάλληλος) για τον Levan σε clubs όπως τα Arthur, Sanctuary, Salvation, The Loft and The Gallery. Οι συναναστροφές του ,και τα ακούσματά του,  προέρχονταν από djs όπως ο Terry Noel, Francis Grasso, ο David Mancuso, Nicky Siano, Michael Cappello και ο Steve D’Acquisto.  Αυτοί είχαν χτίσει δειλά δειλά πάνω στα τότε δεδομένα την dance σκηνή , την όποια , μπορούμε να αποκαλούμε ‘disco’. Το κοινό με την μουσική αυτή μπορούσε να χορέψει σε ρυθμούς rock, Latin, soul, funk, rhythm and blues. Καταλαβαίνουμε όμως ότι το πρόγραμμα και οι μουσικές επιλογές ήταν ένα αμάλγαμα και δεν είχε την απαιτούμενη ομοιογένεια που θα συναντήσουμε αργότερα.

Παρόλο που σήμερα η Αμερική είναι μια εξελιγμένη χώρα , τότε ο συντηρητισμός ήταν αυτός που αποφάσιζε για το πόσο σημαντικός είναι κάποιος ανάλογα με την οικονομική κατάσταση , το ντύσιμο, τις σεξουαλικές προτιμήσεις ή ακόμα και τη φυλή . Η συμπεριφορά αυτή δεν είχε καμία θέση στο Paradise Garage και αυτή ήταν μία μεγάλη κοινωνική νίκη αλλά και μία ‘εσωτερική’ νίκη στην κοινωνία των clubs από τον Larry Levan. Κάθε Σαββατοκύριακο , gay , έγχρωμοι , λευκοί , απλοί πολίτες , παιδιά και Super Stars, όπως οι Mick Jagger, Diana Ross, Eddie Murphy, Boy George, Mike Tyson , Calvin Klein και Stevie Wonder, βρίσκονταν μαζί εκεί με ένα και μόνο σκοπό: Να χορέψουν! Για να καταλάβουμε τη διαφορά της φιλοσοφίας του P.Garage με το ανταγωνιστικό Studio 54 αρκεί να αναφερθούμε στη συμπεριφορά και το ντύσιμο των Stars. Κανένας τους δεν τραβούσε την προσοχή με το εξεζητημένο ντύσιμο ή τα τερτίπια του. Όλοι διασκέδαζαν απλά ντυμένοι αφήνοντας τα φανταχτερά ρούχα , στην ντουλάπα τους για κάποια από τις ‘‘προγραμματισμένες’’ εμφανίσεις τους. Δεν υπήρχε face control ούτε παπαράτσι  καλεσμένοι επίτηδες. Ακόμη δεν  υπήρχε λίστα ονομάτων με Vip πρόσωπα αφού όλοι ήταν αποδεκτοί και ίσοι μεταξύ τους  με συνέπεια να νιώθουν μέσα σε μία οικογενειακή ατμόσφαιρα αυτό ακριβώς που πρεσβεύει η μουσική: Την αγάπη!
Παράλληλα με το άνοιγμα του P.Garage ο Larry Levan ξεκινά τους πειραματισμούς του στο στούντιο. Έτσι το 1978 κυκλοφόρησε από την Salsoul records το remix του ‘I Got My Mind Made Up’ των Instant Funk. Χαρούμενος ρυθμός και ευγενικά φωνητικά με soul ατμόσφαιρα χαρακτηρίζουν την παραγωγή. Η μεγάλη καινοτομία όμως δε βρίσκεται εκεί. Σχεδόν δέκα ολόκληρα λεπτά διαρκούσε το ταξίδι της πρώτης παραγωγής του πρωτοπόρου Levan! Έχοντας παρατηρήσει τα προηγούμενα χρόνια όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε ένας dj , είχε αντιληφθεί πως έπρεπε να δώσει χρόνο στο τραγούδι και στη μελωδία του! Το αποτέλεσμα? Ολόκληρη η φιλοσοφία του dj-ing να στηρίζεται μέχρι και στις μέρες μας πάνω σε αυτή τη καινοτομία. Τα remix που κυκλοφορούν είναι extended , και  πλέον στην EDM (Electronic Dance Music) τα περισσότερα original tracks είναι μεγάλης διάρκειας και οι ραδιοφωνικές version πια έρχονται δεύτερες. Από την Salsoul records ακολούθησαν οι παραγωγές –remixes του L.Levan όπως Instant Funk ‘Crying’ (1979) , Skyy ‘High’ ‘First Time Around’ (1980) , Steve Arrington ‘Summertime Lovin’ , Instant Funk ‘Everybody’ , Inner Life ‘Ain’t No Mountain High Enough’ (1981) , Logg ‘I Know You Will’ (1981) . Οι πόρτες των δισκογραφικών άνοιξαν για τα καλά όπως η West End records , Prelude records , Atlantic records , Garage records , σχεδόν είκοσι εταιρείες! Μία άλλη πτυχή του παραγωγικού του ταλέντου  το ανέπτυξε με την Instand records, όταν και ήταν co-producer του συγκροτήματος ‘Peech Boys’ με τις κυκλοφορίες , ‘Life Is Something Special’ (1982) , ‘On A Journey’ (1983) , ‘Dance Sister’ (1983) , και ‘Come On, Come On’ (1984). Ήταν η πρώτη φορά που ένας dj έβγαινε από το dj booth και εισχωρούσε στο στούντιο για να δώσει την δική του dance αισθητική στις ήδη υπάρχουσες παραγωγές. Ο Larry Levan έδειχνε από τότε που οδεύει η κατάσταση! Σύντομα , μετά τους ‘στουντιακούς’ πειραματισμούς του Levan , αλλά και των επίδοξων μιμητών του,  προέκυψε ο θάνατος της μέχρι τότε disco και η αναγέννησή της σε εκατό διαφορετικές μορφές! Techno , house , Garage , electro , funky , ήταν μερικά από τα είδη που ξεπετάχτηκαν την εποχή εκείνη. Φυσικά το P.Garage και ο Levan ήταν ο βασικός σύνδεσμος και ο κινητήριος μοχλός μεταξύ της παλιάς και της νέας εποχής  για την dance μουσική.

Η συναναστροφή του , με το μάρκετινγκ των εταιρειών του έδινε τη δυνατότητα να έχει στη κατοχή του οποιαδήποτε νέα κυκλοφορία υπήρχε στο προσκήνιο πριν από όλους. Οι δισκογραφικές γνώριζαν πως το καλύτερο τεστ για τις νέες κυκλοφορίες ήταν να τις παρέχουν στον Levan και αυτός με τη σειρά του να βλέπει τις αντιδράσεις του κοινού του. Ακόμα και τότε η επιλογή των τραγουδιών παρέμεινε αυστηρή. Η εμπνευσμένη αναρχία των προγραμμάτων του δε του επέτρεπε να παρεκκλίνει καθόλου από το μουσικό του στυλ και τα πιστεύω του. Ακόμα και στο απόγειό του δεν εκμεταλλεύτηκε την αυξανόμενη δυναμική του, παρά έμεινε προσηλωμένος στην αύξηση της ευχαρίστησης των clubbers του. Μιλάμε για την εποχή που οι παραγωγές του παίζονταν στο ραδιόφωνο και tracks που το πρώτο βράδυ μίξαρε , το δεύτερο ήταν σε όλα τα ραδιόφωνα εξαιτίας της επιλογής του! Σημαντικό επίσης στοιχείο από την επίδραση του , είναι η χρήση των στίχων. Έδινε μεγάλη σημασία στα μηνύματα που περνούσαν οι στίχοι στον άνθρωπο και πολλές φορές προξενούσε έκπληξη ο τρόπος αλλά  και τα σημεία που επέλεγε να ενώσει τα τραγούδια. Σήμερα ακούγεται σαν κάτι απόλυτα φυσιολογικό αλλά τότε??! Σαφώς καινοτόμο!
Το 1987 το P.Garage κλείνει βυθίζοντας σε θλίψη τους clubbers αλλά και τους βασικούς συντελεστές του. Αξίζει να σημειωθεί πως ο ιδιοκτήτης του, Michael Brody πέθανε από Aids δύο μήνες μετά το κλείσιμο του. Ο Larry Levan γνώριζε πως χωρίς το Garage δε θα ήταν ποτέ ο ίδιος και πως πολύ δύσκολα θα υπήρχαν άλλοι εργοδότες που να δέχονται τις μουσικές ιδιοτροπίες του, τον ιδιόρρυθμο αλλά  χαρισματικό χαρακτήρα του όπως και την παρατεταμένη χρήση ναρκωτικών που πλέον περιλάμβαναν και ηρωίνη. Οι φίλοι του , τον θυμούνται να πουλά τους δίσκους του , για να ικανοποιήσει την εξάρτησή του, κάτι αδιανόητο για έναν dj-παραγωγό που είχε δοθεί ολοκληρωτικά στη μουσική. Οι κοντινοί του άνθρωποι και συνεργάτες έκαναν λόγο για αυτοκτονικές τάσεις , που όπως αποδείχτηκε ήταν περισσότερο βαθειά κατάθλιψη. Αυτό οδήγησε  τον ιδιοκτήτη Michael Brody να καταφεύγει ολοένα και περισσότερο σε εναλλακτικούς dj για το Garage ώστε να  καλύψει τις βραδιές του.
Το 1992 ο L.Levan με τον συνεργάτη και φίλο του dj Francois KevorKian έκανε μία δίμηνη περιοδεία στην Ιαπωνία όπου λατρευόταν σαν Star. O KevorKian αναφέρει πως τα dj set του Levan ήταν τόσο συναισθηματικά φορτισμένα που φαινόταν ξεκάθαρα πώς και ο ίδιος γνώριζε ότι πλησίαζε το τέλος του. Ο dj δήλωνε βαθειά πληγωμένος μέσα από τραγούδια τα οποία εξηγούσαν πόσο γρήγορα η ζωή συνεχιζόταν….
Στις 8 Νοεμβρίου του 1992 ο Larry Levan σε ηλικία μόλις 38 ετών , πέθανε από ενδοκαρδίτιδα , μία φλεγμονή της καρδιάς η οποία επιδεινώθηκε από την υπερβολική χρήση ναρκωτικών.
Το 2004 ο dj που χαρακτηρίστηκε ως ο Jimmy Hendrix του πικάπ και άλλαξε τα πάντα στην dance μουσική , εντάχθηκε στο Dance Music Hall of Fame για τις εξαιρετικές επιδόσεις , τις καινοτομίες και τις πρωτοτυπίες του ως Dj.
Ο David Morales , ο οποίος ως ανερχόμενος πιτσιρικάς είχε την τύχη να παίξει στο P.Garage και να γνωρίσει τον L.Levan, έχει δηλώσει το εξής : ‘Ποτέ δε θα υπάρξει άλλος Larry Levan και ποτέ δε θα υπάρξει άλλο Paradise Garage. Η μουσική του ιδιοφυία δεν ήταν η άριστη τεχνική του , αλλά ο τρόπος που αντιλαμβανόταν τη μουσική και μετέδιδε τα συναισθήματα στο κοινό. Δεν έχει υπάρξει ποτέ άλλος που να μπορεί να διατάζει συναισθηματικά το κοινό του.’

Αναμφίβολα τις τελευταίες τρείς δεκαετίες οι djs παίζουν σημαντικό ρόλο στη μουσική βιομηχανία. Στη δεκαετία 80 ήταν οι stars της γειτονιάς , της πόλης ή σε κάποιες -λίγες-περιπτώσεις της χώρας τους. Στη δεκαετία  του ’90, με την έλευση του διαδικτύου, η φήμη του dj-ing εξαπλώθηκε παντού. Σήμερα οι djs έχουν  αναλάβει σχεδόν  τον έλεγχο του μουσικού πλανήτη. Καθημερινά το διαδίκτυο υποδέχεται νέες παραγωγές και αμέτρητα remixes σε τραγούδια που καλύπτουν ολόκληρο το μουσικό φάσμα. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Larry Levan που είναι ο κύριος υπεύθυνος για την εξέλιξη αυτή…

Mουσική = παγκόσμια γλώσσα.

Μπορεί κάποιος να δει/νιώσει/καταλάβει? Ξεκάθαρο. Γιατί δεν πιστεύω σε πολιτικές ιδεολογίες χρόνια τώρα.?
Πήγα καλεσμένος σε αυτό το event. (A State Of Trance 700). Συνάντησα κ είδα οικογένειες με μικρά παιδιά μαζί, ζευγάρια,κοριτσοπαρέες, αντροπαρέες, μοναχικούς τύπους κ κοπέλες από όλο τον πλανήτη. Από Γιοχάνεσμπουργκ ως Ολλανδία, από Ιαπωνία ως Αγγλία, από Αυστραλία ως Ρωσία,από Τζακάρτα ως Καναδά και φυσικά Έλληνες κ Κύπριους. Για 11 ώρες όλοι έγιναν μια μεγάλη παρέα. Χόρευαν και διασκέδαζαν σαν να γνωρίζονταν καιρό. Στο τέλος πολλούς -πάρα πολλούς- τους έβλεπες να ανταλλάσσουν social media, τηλέφωνα και email.

Πότε κάποια πολιτική ιδεολογία έχει ενώσει ανθρώπους ταυτόχρονα και σε τέτοιο κλίμα από όλο τον πλανήτη.; Ποτέ…
Πως γίνεται να θέλουν να εκφράσουν την αγάπη και τη θετικότητα μέσα από μια ιδεολογία -ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ- όταν ακριβώς επειδή είναι ιδεολογία έχει τουλάχιστον μια διαχωριστική γραμμή από κάποια άλλη.; Και πίσω από το διαχωρισμό και τη διαφωνία ξέρουμε όλοι πως εκκολάπτεται ο ρατσισμός. Σε ΟΛΕΣ του τις μορφές. Βασικό συστατικό ολόκληρης της πολιτικής φιλοσοφίας αυτός. Όλα “for the game to be”
Βαρέθηκα το “για το καλό του τόπου”….αυτή η έκφραση που τελικά δε σημαίνει τίποτα.

Η μουσική είναι παγκόσμια γλώσσα. Και αφού μπορεί και ενώνει διαφορετικούς ανθρώπους ταυτόχρονα είναι κάτι περισσότερο από μια ιδεολογία. Είναι το ίδιο το συναίσθημα. Αγνή αγάπη,θετικότητα και ευφορία που δεν προλαβαίνει να “φιλτραριστεί” από τίποτα. Ούτε από πρώτη σκέψη,ούτε από δεύτερη,ούτε από διαφορετικές “οπτικές γωνίες”,ούτε καν από άλλα συναισθήματα.
Το έλεγα σε ένα φίλο που με ρωτούσε γιατί δεν υποστηρίζω κάτι,το έβρισκε ενδιαφέρον σαν άποψη κ παράλληλα μου την έλεγε γιατί έχω σταματήσει να γράφω. Έτσι και έγραψα. Ενδιαφέρον δε ξέρω αν είναι αλλά έτσι νιώθω κάθε φορά που βρίσκομαι σε τέτοιο φεστιβάλ,έτσι ένιωσα πάλι.

P.S.1: Πριν χρόνια κατέθεσε βουλευτής πρόταση για να γίνονται και στην Ελλάδα τέτοια μεγάλα event σε μεταφορά από το εξωτερικό.ΔΕΝ ΣΥΝΕΦΕΡΕ ΤΗ ΧΩΡΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ήταν η απάντηση.

P.S.2: Εύχομαι σε όλους να νιώσουν -έστω μια φορά- αυτό που νιώθω κάθε φορά που βρίσκομαι σε τέτοιους χώρους.

P.S.3: Στη φωτογραφία δε βλέπω πουθενά ρατσισμό. Μόνο ΑΓΑΠΗ.

The prodigy.

Prodigy σημαίνει  σπάνιο  φαινόμενο. Νομίζω ότι ανήκουν στα groupsπου δικαιολογούν απόλυτα το όνομα τους.! Είκοσι χρόνια μπάντα! Θα μπορούσα να γράψω για τη βιογραφία τους και τις επιτυχίες τους ολόκληρες σελίδες. Το 2012 το αποτέλεσμα της παγκόσμιας ψηφοφορίας του Mixmag, τους ανέδειξε ως τη μεγαλύτερη dance act Band όλων των εποχών! Θα προσπαθήσω να αιτιολογήσω αυτό το αποτέλεσμα που κατά την προσωπική μου άποψη, είναι απόλυτα δίκαιο και φυσιολογικό.

Ανάμεσα στα πολλά βραβεία που έχουν κερδίσει (3 MTVVideoMusicAwards , twoKerrangAwards , 5 MTVEuropeMusicAwards, ) ήταν και 2 Brit Awards—ως η καλύτερη British Dance Act που όπως φάνηκε ήταν και ο προπομπός για την μεγαλύτερη διάκριση από το Mixmag.

Αν κάτι είναι εξίσου μεγάλο με τη μουσική τους, αυτό είναι το targetgroupτους , το οποίο περιέχει ηλικίες σε παγκόσμιο επίπεδο από 15 ως και 65 ετών! Στο ξεκίνημά τους κατάφεραν και  ένωσαν τη μισή δεκαετία ‘70  και ‘80 με αυτήν της δεκαετίας ‘90. Οι ηλεκτρικές κιθάρες οι οποίες παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στα περισσότερα τραγούδια τους , το επαναστατικό ύφος τους σε συνδυασμό με το τρελό punkμακιγιάζ του KeithFlint (βάψιμο μαλλιών σε έντονα χρώματα καθώς και του προσώπου του) , αλλά και του Maxim Reality ο οποίος εμφανιζόταν με φακούς επαφής αιλουροειδών και kilts(σκωτσέζικες φούστες), επανέφεραν μνήμες σε όλους τους ροκάδες, που ήταν συνυφασμένες με τους Ροκ στάρς  που ξεκίνησαν αυτή τη μόδα στα προηγούμενα χρόνια όπως οι Kiss , oDavidBowie , oAliceCooperκαι ασφαλώς ο πρωτεργάτης αυτών των εμφανίσεων ο Arthur Brown.

Κατά τη διάρκεια της μέχρι τώρα καριέρα τους, έχουν αλλάξει τον ήχο τους τόσες φορές όσες κανένα άλλο group. Rave ,Techno , Industrial , electronicrock , hardcore , breakbeat , electronicpunk. Το εκπληκτικό με τους Prodigy, είναι ότι σε όλη την πορεία τους, κερδίζουν νέους θαυμαστές σε ότι ήχο κι αν ακολουθούν ή καλύτερα σε όποιους ηχητικούς πειραματισμούς κι αν επιδίδονται, χωρίς όμως να χάνουν το κοινό που έχουν κερδίσει με τις προηγούμενες δουλειές τους.  Ίσως είναι το μοναδικό groupπου έχει επιδοθεί σε τόσους πειραματισμούς . Την επιτυχία τους αυτή την επισφραγίζει και ο σεβασμός και η αποδοχή όλων των καλλιτεχνών , όλων των groupsαπό όποιο μουσικό χώρο κι αν προέρχονται και φυσικά όλων των djsπου παίζουν μέχρι και σήμερα ακόμη και τις πιο αρχικές παραγωγές τους.

Παρόλους τους ηχητικούς πειραματισμούς τους, το ύφος τους παρέμεινε  ‘DeepUnderground’ και ‘Dirty’. Μία απλή επίσκεψη στο siteτους , σε μεταφέρει σε αυτό το κλίμα. Τα videoclipsτους είναι πάντα ανατρεπτικά. Το ‘Firestarter’ γυρίστηκε μέσα σε έναν  υπόνομο , το ασπρόμαυρο ‘Nogood’ σε εγκαταλειμμένο – ερειπωμένο κτίριο , το πρόσφατο ΄takemetothehospital’ μέσα σε ένα ακατάλληλο για χρήση ασθενοφόρο , το ‘Voodoopeople’ σε δάσος όπου τα μέλη εμφανίζονται να επιδίδονται  σε τελετές βουντού , στο ‘Breathe’ ένας αλιγάτορας , ένας αρουραίος μαζί με κατσαρίδες και άλλα ζωύφια τριγυρίζουν στα δύο δωμάτια, στο ‘Baby’sgotatemper’ το κοινό τους είναι αγελάδες τις οποίες αρμέγουν γυμνές κοπέλες. Τέλος, όλοι θυμόμαστε  – το πιο ‘Dirty’ Clipτους ίσως -‘Smackmy bitch up’ , το οποίο περιέχει ακατάλληλες σκηνές ερωτικού περιεχομένου και χρήσης ναρκωτικών, που φυσικά οδήγησαν στην απόφαση να απαγορευτεί το clipσε πολλές χώρες.

Για τα είκοσι χρόνια καριέρας, η Μπάντα έχει λίγους δίσκους. Μόλις 6! Ίσως αυτό να είναι και ένα από τα μυστικά τους. Η τεράστια μουσική και κυρίως εμπορική επιτυχία τους (πάνω από 27 εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως)  , τους βοήθησε (και βοηθά) να είναι τα ‘αφεντικά’ όσον αφορά τις σχέσεις τους με τις δισκογραφικές εταιρείες. Έτσι, δεν υπήρχε πίεση από αυτές για ‘γρήγορες’ και πιθανόν όχι προσεγμένες παραγωγές. Για την ιστορία θα αναφέρω πως όταν η Madonna, σαν ιδιοκτήτρια της XLRecordingsκαι εργοδότριά τους , τους ζήτησε να της κάνουν remix, ο Howlett αρνήθηκε  λέγοντας  ‘Δεν ασχολούμαστε’ . . .

Είναι ευρέως γνωστό πως ο μουσικός ‘εγκέφαλος’ της μπάντας είναι ο LiamHowlett. Ο τρόπος που δούλευε στο στούντιο (Samples) , έδωσε νέες κατευθύνσεις σε όλους τους παραγωγούς της ηλεκτρονικής   –και μη-  μουσικής σκηνής. Κυρίως η ηλεκτρονική σκηνή χρωστάει ένα μεγάλο κομμάτι της εξέλιξής της στον Liam. Μουσικά δεν τους έχει μιμηθεί κανείς και όσοι προσπάθησαν δεν τα κατάφεραν , αλλά και οι παραγωγοί δύσκολα αγγίζουν τα tracksτους για remix. Δεν είναι τυχαίο ότι κάποιο αξιόλογο remixδεν έχει γίνει ακόμα. Αντίθετα το groupεπιδίδεται σε remixes. Σύμφωνα με τον Liamτο καλύτερο remixτους είναι στο τραγούδι του Method Man – Release Yourself. Εντύπωση κάνει το γεγονός πως τόλμησαν  να αγγίξουν τη μουσική σύνθεση ενός από τα μεγαλύτερα κλασικά ονόματα, του Wolfgang Amadeus Mozart ! Εάν επιθυμεί κάποιος να καταλάβει από πού επηρεάστηκε ο Liamγια να δημιουργήσει τα tracks τους, αρκεί να ακούσει το album ‘Liamprodigy – Backtomine’. Δίκαια τον χαρακτηρίζουν ως ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά μυαλά του αιώνα.

Η τελευταία τους δουλειά, το ‘World’sonfire’ το οποίο είναι live , συνοδεύεται από το πρώτο livedvdτου group. Σε αυτή τη δουλειά οι prodigy, ενώνουν και πάλι τη σημερινή εποχή με την παλιά raveκουλτούρα , χρησιμοποιώντας lazers (σήμα κατατεθέν  της raveεποχής) και φυσικά το μουσικό τους ταξίδι περιλαμβάνει επιτυχίες από όλη τη διαδρομή τους. Η ενέργειά τους επί σκηνής, ήταν πάντα ένας βασικός παράγοντας που το κοινό  τους λατρεύει και όπως παραδέχονται όλοι, ακόμα τους συνοδεύει η ίδια ένταση και αγάπη για τα live.

Θα τους τοποθετούσα σίγουρα στο top 5 των λόγων, που με κάνουν να νιώθω τυχερός που ζω σε αυτά τα χρόνια και θα συμβούλευα όποιους δεν τους έχουν παρακολουθήσει ζωντανά,  να το επιχειρήσουν , ακόμα κι αν δεν ακούνε τέτοιο είδος μουσικής. Υπάρχει ενδεχόμενο να γίνουν φανατικοί θαυμαστές τους . . .

Οι διαφορές μεταξύ DJ και παραγωγών.

Dj Elaya

Είναι πολλές οι φορές που έχω αντιληφθεί τη δυσαρέσκεια του κοινού μετά από κάποιο event γνωστών dj-παραγωγών και η πρώτη ερώτηση που ακούω είναι η εξής ”Μα πώς γίνεται αυτός ο dj να έχει κάνει τόσο επιτυχημένες παραγωγές και όταν τον ακούμε ζωντανά να είναι τόσο αποτυχημένο το dj set του??”. Φυσικά συμβαίνει και το αντίστροφο. (Φοβερά dj sets, αλλά ποτέ να μην έχουν συνοδευτεί από προσωπική επιτυχημένη παραγωγή.)

Η απάντηση στην ερώτηση είναι απλή αλλά συγχρόνως και σύνθετη.

Από την εποχή που ξεκίνησε ο πρώτος djστο κόσμο (LarryLevan)  – για τον οποίο υπόσχομαι να κάνω αφιέρωμα σε κάποια  επόμενη  editionτης στήλης –  το κοινό γνώριζε πως ο dj με τον παραγωγό δεν είναι το ίδιο πράγμα. Αυτό ήταν ξεκάθαρο ως τη στιγμή που μπήκε στη ζωή μας η τεχνολογία (κομπιούτερ)  και βοήθησε την εξέλιξη των dj σε παραγωγούς με συνέπεια να μην ξεκαθαρίζονται οι ρόλοι. Από τα τέλη της δεκαετίας  80 και κυρίως τη δεκαετία 90 το κοινό διαμόρφωσε την άποψη ότι παραγωγός και dj είναι το ίδιο πράγμα και απαιτεί  -όχι άδικα-  να είναι εξίσου καλός και στα δύο αυτά καλλιτεχνικά σκέλη. Μπορεί το ίδιο πρόσωπο να ασχολείται και με τα δύο , αλλά  είναι δύο διαφορετικά πράγματα , άλλη η δουλειά του παραγωγού και άλλη η δουλειά του dj. Επίσης, γίνεται μεγάλη παρεξήγηση γιατί υπάρχει η τάση να συγκρίνονται όλοι με τα γνωστά και πολυδιαφημισμένα ονόματα , τα οποία δεν πρέπει να είναι μέτρο σύγκρισης. Η οικονομική άνεσή τους , τους επιτρέπει να δουλεύουν για αυτούς μέχρι και 4 ενορχηστρωτές αλλά και να αγοράζουν τραγούδια από μικρότερους –ανερχόμενους και πιθανόν περισσότερο ταλαντούχους παραγωγούς οι οποίοι  δεν έχουν τις επαφές για να προωθήσουν τα κομμάτια τους όσο εκπληκτικά και αν είναι κάποιες φορές. Έτσι πολλές από τις επιτυχημένες παραγωγές μεγάλων ονομάτων έχουν παραχθεί με ξένο πολύωρο κόπο.

Το σημαντικότερο από όλα που δίνει απάντηση στην ερώτηση είναι το ταλέντο. Σχεδόν το 100% των djs ξεχωρίζουν ή για τα dj sets τους (προγράμματα) ή για τις παραγωγές τους.  Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, πως όλοι έχουν ‘κλίση’ σε ένα από τα δύο. Άλλος έχει χάρισμα και είναι γεμάτος παραγωγική έμπνευση (στουντιακός dj), και άλλος έχει φυσικό ταλέντο να “διαβάζει” το κοινό και να το κατευθύνει εκεί που θέλει μιξάροντας άκρως πετυχημένα το soundtrack της εκάστοτε βραδιάς. Επιβάλλεται να αναφέρω τον παράγοντα ψυχολογία, όσον αφορά τα live dj sets. Είναι ο σημαντικότερος παράγοντας ώστε να έχει ένας dj επιτυχημένο set. Οπότε είναι άδικο να υποβιβάζουμε τον dj όταν τον έχουμε ακούσει μόνο μία φορά.

Η παραγωγή αλλά και το djing είναι τόσο χρονοβόρα και επίπονα που δεν επιτρέπουν εκ των πραγμάτων στους επαγγελματίες  να ασχοληθούν αφοσιωμένοι και στα δύο. Δεν είναι δικαιολογία αλλά πραγματικότητα  που αντιμετωπίζουν όλοι οι επαγγελματίες  djs. Για αυτό και πολλοί από αυτούς όταν ετοιμάζουν album σταματούν την περιοδεία τους για κάποιο χρονικό διάστημα.

Πιστεύω πως πάντα θα υπάρχουν σημαντικοί και επαγγελματίες  djs , είτε έχουν κλίση στην παραγωγή μουσικής είτε τρελαίνουν το κοινό με το soundtrack που μιξάρουν κάθε φορά που  βρίσκονται στο dj booth. Αυτό που πρέπει να μάθουμε εφόσον αγαπάμε την ηλεκτρονική μουσική, είναι  να τους ξεχωρίζουμε και να γνωρίζουμε τι να περιμένουμε από τον καθένα. Από εκεί και πέρα οποιαδήποτε θετική έκπληξη και από τις δύο κατηγορίες  είναι καλοδεχούμενη….